صبر كن سهراب..قايقت جا دارد؟

توی روزای بد دلتنگی یه امیدی تو دلم بیداره اونم اینه که تو برمیگردی دل امیدواره به این دیداره دلخوشه به این که برگردی تو دستای تو توی دستم باشه منو رها کن از این همه حسرت نمیتونه دلم از تو جدا شه روی رفتنت نمون این بارو با وجود ت تازه کن اینجارو با یه جمله بشکن این قفل سکوت بردار از رو شونه ام این بارو یه نفس به خاطرت میبارم پیشتو حس عجیبی دارم اگه روزی تو بری تنهایی سر رو شونه ی کی میزارم تو بودی مرهم این دل تنها که شدی باعث این همه دردم منی که عاشق عطر تو بودم چطوری میتونی رد بشی از من چه جوری بدون لمس دستات توی شبای سرد میبارم به چه امیدی نفس بکشم تا وقتی که جاریه اشکم رو گونه با وجود ت تازه کن اینجارو با یه جمله بشکن این قفل سکوت بردار از رو شونه ام این بارو یه نفس به خاطرت میبارم پیشتو حس عجیبی دارم اگه روزی تو بری تنهایی سر رو شونه ی کی میزارم

ساده است ستايش گلی چيدنش و از ياد بردن که آبش بايد داد....من آن گل برگ مغرورم که می ميرم ز بی آبی ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم جور دیگر باید دید... جور دیگر باید شنید... جور دیگر باید نفس کشید در این دنیا... باید بروم... باید کشف کنم ناشناخته های این شب سکوت را... سهراب کجایی؟؟؟ دارم می آیم... قایقت هنوز جا دارد؟؟؟

دوستي مي گفت كه زندگي مثل شطرنج مي مونه. فكر مي كنم تشبيه خوبي باشه اما من تشبيه ديگه اي دارم از زندگي. فكر مي كنم ما همه بازيگرهاي تياتر هستيم. وقتي وارد عرصه روابط فردي ميشيم انگار كه وارد سن شده باشيم شروع مي كنيم به بازي يه نقش و اون را ادامه ميديم تا وقتي كه رابطه ادامه داره. بعد وقتي كه رابطه تموم ميشه از سن ميايم پايين و ميريم پشت صحنه واسه اينكه آماده بشيم براي ايفاي نقش بعدي يا رابطه با فرد جديد. مثل بازيگري كه چندتا كاراكتر را بايد بازي كنه به تعداد روابطمون بايد نقش بازي كنيم و اين البته از خصوصيات زندگي توي جامعه بسته اي مثل جامعه ماست.

با چنان عشقی زندگی کن که حتی اگر بنا به تصادف،در دوزخ افتادی خود شیطان تو را به بهشت بازگرداند

می گفت دلت را بگیر تا نگیرد می گفت دلت را قاضی کن تا درست تصمیم بگیری می گفت دلت را با احساست درک کن و با احساست با آن حرف بزن .... و همیشه من زمین خوردم چون فرق بین وهم و احساس را نمی فهمیدم شب وداع شب درد شب سکوت شب اشک شبی که خیال صبح شدن نداشت شبی که در اوج گرما یک نفر لرزید شبی که عشق مرا نفرین کرد شبی که دل هم مرا نفرین کرد شبی که تو از من پرسیدی و از حسی گفتی که من به آن ایمان داشتم و آن شب، حست باز مرا لو داده بود و باز تو می خواستی از زبان خودم بشنوی اما مرا یارای گفتن نبود لب فرو بستم خاموش ماندم بهانه آوردم گویی قفل خموشی بر دهانم زده بودند سکوت و سکوت از من اصرار و اصرار از تو گفتم که نمی توانم اما تو باز هم اصرار کردی شوقی در صدایت بود و من می دانستم که منتظر شنیدن چه هستی حست درست گفته بود ولی مرا قدرت اعترافی آنگونه نبود مرا تاب آن همه خجلت نبود در دلم غوغایی بود اما نمی توانستم نمی توانستم لاجرم از جدایی گفتم از ترس هایم و از حرف هایی که از وداع نشانی می داد و تو چه زود به حست شک کردی اما من هنوز.... بگذریم این روزها دائم با خودم زمزمه می کنم سلاخی می گریست به قناری کوچکی دلباخته بود سلاخی می گریست به قناری کوچکی دلباخته بود

احمد شاملو