همیشه بیادتم اما شاهدی ندارم جز کوچه پس کوچه های دل... با سپاس از معصومه عزيز

باهر رنگی رفاقت کن اما رفاقت رو رنگ نکن...سلامتی همه ی رفیقای بی رنگ

وقتی دو قلب برای یکدیگر بتپند ، هیچ فاصله ای دور نیست ، هیچ زمانی زیاد نیست و هیچ عشق دیگری نمی تواند آن دو را از هم دور کند ! محکم ترین برهان عشق ، اعتماد است …

گونه هایت را برای دست هایم می خواهم پیشانی ات را برای لب هایم خودت را برای زندگی ام می بینی ؟ برای خودم هیچ نمی خواهم ؟

در صدا کردن نام تو
یک “کجایی” پنهان است
یک “کاش می بودی”
یک “کاش باشی” !

غمگینم همانند پرنده ای که به دانه های روی تله خیره شده و به این فکر میکند که چگونه بمیرد ؟
گرسنه و آزاد یا سیر و اسیر . . .

برام هیچ حسی شبیه تو نیست ! کنار تو درگیر آرامشم همین از تمام جهان کافیه.. همین که کنارت نفس میکشم . . . برام هیچ حسی شبیه تو نیست تو پایان هر جستجوی منی تماشای تو عین آرامشه .. تو زیباترین آرزوی منی

گاه جلوی آینه می ایستم ... خودم را در آن میبینم ..
دست روی شانه اش میگذارم و می گویم... ...
چه تحملی دارد "دلت"...!!!

مشکی پوش می شوند ورق های دفترم
بس که خط خطی می شوند شعرهایم
و واژه ها می شکنند
کنار نام تو
و شعر من سر پا نمی شود
تکه هایی نامفهوم روی سپیدی کاغذ می مانند
و این صدای عشق است
که رو سیاه می شود

با سلام به شما بانو مهرباني

دلتنگ که باشی ،  آدم دیگری می‌شوی                                     خشن‌تر..عصبی‌تر..کلافه‌ تر و تلخ‌ تر و جالبتر اینکه ، با اطرافیان هم کاری نداری همه اش را نگه میداری و دقیقا سر کسی خالی میکنی ، که دلـتنگ اش هستی...

سپاس از حضور و لطف و نظرات شما

فرهاد جان خوش آمدي

باور كن ما هم هميشه دلتنگت بوده و هستيم ، گفتيم ديگه رفتي قاطي دانشجوها بي خيال ما كلبه نشين  دريايي شدي .. ولي از اينكه جوان محجوب و با اراده ما باز هم در ميونمون هست بسيار خوشحاليم..فرهاد جان بيشتر به ما سر بزن

دوستت داريم

سلام بر دوست بزرگوارم خانم معصومه

ﺁﺩﻡ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﻭﺩ ...
ﻭﻟﯽ ﻧﺮﺳﺪ ...
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ ...
ﻭﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﺩﻟﯿﻠﺶ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺳﺪ ...
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻐﺾ ﮐﻨﺪ ...
ﻭﻟﯽ ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ...
ﺁﺩﻡ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ...
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ ...
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﻨﺪ
ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻨﺪ ...

سپاس از حضور شما

سلام آزاد عزيز

وفاداري يك زن

 زماني معلوم ميشود كه مردش هيچ نداشته باشد

وفاداري يك مرد

زماني معلوم ميشود كه همه چيز داشته باشد

سپاس

سلام بر بانو يلدا

شبیه قطره بارانی که آهن را نمی‌فهمد

دلم فرق رفیق و فرق دشمن را نمی‌فهمد



نگاهی شیشه‌ای دارم به سنگ مردمک‌هایت

الفبای دلت معنای «نشکن»! را نمی‌فهمد



هزاران بار دیگر هم بگویی «دوستت دارم»

کسی معنای این حرف مبرهن را نمی‌فهمد



من ابراهیم عشقم، مردم اسماعیل دلهاشان

محبت مانده شمشیری که گردن را نمی‌فهمد



چراغ چشمهایت را برایم پست کن دیگر

نگاهم فرق شب با روز روشن را نمی‌فهمد



دلم خون است تا حدی که وقتی از تو می‌گویم

فقط یک روح سرشارم که این تن را نمی‌فهمد



برای خویش دنیایی شبیه آرزو دارم

کسی من را نمی‌فهمد، کسی من را نمی‌فهمد

ممنون از حضور شما بزرگوار

ولي كجاست اون كسي كه اين حس و حالت رو درك كنه ...كيه كه به جاي زخم زبون ...واژه يا كلماتي رو بهت هديه كنه كه كمي مرهمت بشه ... درد من از نبودن يا نرسيدن نيست ..چرا كه اين سوز و گداز رو لذت بخش ترين رنجهاي دنيا ميدونم ... من عاشقم .. عاشق بودن و موندن و  ديدن عشقي كه برام يكي از پاكترين هديه هاي خداست ... دوست خوب و عزيز ...فراموش نكن كه يكبار ...فقط يكبار ميتوان عاشق شد ...عاشق ..يك زن ..يك مرد...معلم ..و حتي عاشق عشقت ..!!! يادت باشه فقط يكبار فقط يكبار...چون بار دوم ديگه خبري از جنس اصل نيست ...!!!  و اون يكبار ممكنه در هر مقطعي از زندگيت اتفاق بيفته ...نوجواني ..جواني ...ميانسالي .. و حتي پيري ..پس ميشه گفت هر كسي يك نوبت فرصت تجربه عشقي واقعي و صادق رو داره ..براي ما هم اين فصل حالا از راه رسيده شده ..پس هر چه سن بيشتر عشقش سنگين و بالغ تر ...هر چه عشق واقعي تر درد اون هم بيشتر ... و به قول معروف هر كه بامش بيش برفش بيشتر  ...هر كه عشقش بيش ..نيشش بيشتر......

هیچکس اشکی برای ما نریخت هر که با ما بود از ما می گریخت

چند روزیست حالم دیدنیست، حال من از این و آن پرسیدنیست

گاه برروی زمین زل می زنم گاه بر حافظ تفاءل می زنم

حافظ دیوانه فالم را گرفت یک غزل آمد که حالم را گرفت

ما ز یاران چشم یاری داشتیم / خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

ممنون از حضورت

ممنون از حضور و محبت بانوي وقار ومتانت فرزانه

اگه راستش رو بخواهيد بايد بگم عشق مثل نوزادي مي مونه كه از بدو تولدش براي والدين خود شيرين و عزيزه ، و به زندگي اونها رنگ و جلا و معناي ديگه اي مي بخشه ، با وجود و حضور عشق همه دنياي آدمها عوض ميشه و رنگ بوي ديگه اي به خودش ميگيره...آره اين عشق هم مثل همون نوزاد و ميون محيط حضور والدينش روز به روز بزرگ تر ميشه...روز به روز بزرگتر شدن اون رو در ميون بازوها و آغوش خودت حس ميكني .... لمس ميكني ...و با اون شاد و حتي غمگين ميشي ....بدون اينكه متوجه بشي روز به روز سنگيني آون هم داره بالا ميره تا به نقطه اي برسي كه ديگه حس ميكني عشقت ديگه دوران نوزادي و كودكي و نوپائي و رو پشت سر گذاشته و دلت ميخواد كه راه رفتن و ثمر اون رو ببيني ...اما متاسفانه درست در همون گامهاي اول متوجه معلوليت و فلج بودن اين عشق و ناتواني حركتي اون ميشي...باورت نميشه ...فشار ..عاطفي و محبت و علاقه ات اين باور رو برات دردناك و درد ناك تر ميكنه ...به چهره و روزهاي صرف شده براي به ثمر نشستنش خيره ميشي ...و از ديدن زيبايي و گرماي  اون سينه ات ميخواد از ميون قفس سينه ات پر بكشه ... اما ديدن ناتواني و فقدان حركت در جسم اين عشق .. هر روز و هر لحظه تموم فشارها و بغض هاي دنيا توي وجودت جمع ميشه و اونقدر ظرف وجودت رو پر كرده و بالا مياد و ميره تا پشت سد چشمهات جمع شده و با تلنگري اين سد فرو ريخته و سيل اشكهات جاري ميشه ...

 گاهی فراموشی خودش بهترین درمان است

کفش هایم که جفت میشوند دلم هوای رفتن می کند

من کودکانه بیقرار دیدنت می شوم

بی آنکه فکر کنم کسی دلتنگ من نخواهد شد

سلام بر فردین خان

آدم ها ی بزرگ و عاشق قلب های بزرگی دارند و قلب های آنها سرشار از عشق و محبته اما باید این عشق ومحبت اول نثار خودشون کنند بعد دیگران،فکر کنم این تنهایی که داره شما را عذاب میده نه نبود عشقتون البته عادت کردن به بودنش باعث شده این تنهایی بیشتر از قبل عذابتون بده اما الان قبل از عشقتون این شمائید که دارید خودتون را با یاد آوریش عذاب میدید شما که بخشیدن را بلدید پس اول خودتون را بخاطر نا آگاهی بخشید

من باورمه که وجود هرکسی هر چند گذار در زندگیمون بدون دلیل و حکمت نیست اگه الان عشقتون کنارتون نیست مطمئنا حکمتی داشته، به جای غصه خوردن و حسرت کشیدن سعی کنید دوباره از نو شروع کنید، نمی دونم ما آدم ها کی یاد میگیرم که به خودمون احترام بگذاریم به احساساتمون به ارزشهامون

اگه به عشق اعتقاد دارید مطمئن باشید هر کسی که لایق عشق و محبت شما ست بلاخره روزی نصیبتون میشه و هیچوقت به هر بهانه ودلیلی ترکتون نخواهد کرد،