صبر كن سهراب..قايقت جا دارد؟

توی روزای بد دلتنگی یه امیدی تو دلم بیداره اونم اینه که تو برمیگردی دل امیدواره به این دیداره دلخوشه به این که برگردی تو دستای تو توی دستم باشه منو رها کن از این همه حسرت نمیتونه دلم از تو جدا شه روی رفتنت نمون این بارو با وجود ت تازه کن اینجارو با یه جمله بشکن این قفل سکوت بردار از رو شونه ام این بارو یه نفس به خاطرت میبارم پیشتو حس عجیبی دارم اگه روزی تو بری تنهایی سر رو شونه ی کی میزارم تو بودی مرهم این دل تنها که شدی باعث این همه دردم منی که عاشق عطر تو بودم چطوری میتونی رد بشی از من چه جوری بدون لمس دستات توی شبای سرد میبارم به چه امیدی نفس بکشم تا وقتی که جاریه اشکم رو گونه با وجود ت تازه کن اینجارو با یه جمله بشکن این قفل سکوت بردار از رو شونه ام این بارو یه نفس به خاطرت میبارم پیشتو حس عجیبی دارم اگه روزی تو بری تنهایی سر رو شونه ی کی میزارم

ساده است ستايش گلی چيدنش و از ياد بردن که آبش بايد داد....من آن گل برگ مغرورم که می ميرم ز بی آبی ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم جور دیگر باید دید... جور دیگر باید شنید... جور دیگر باید نفس کشید در این دنیا... باید بروم... باید کشف کنم ناشناخته های این شب سکوت را... سهراب کجایی؟؟؟ دارم می آیم... قایقت هنوز جا دارد؟؟؟