سپاس از حضور بانو يلداي بزرگوار و بانوي مهرباني بهانه عزيز

چـه اشـتـبـاه بـزرگـیسـت.......
تلخ کردن زندگی خود
بـرای کـسـی کـه......... در دوری مـا
شـیـریـن تـریـن لـحـظـات
زنـدگـیـش را سپری مـی کـند

فکر می کردم تو همدردی، اما نه،، اشتباه کردم،،
تو هم دردی..

گاه گاهی

گاه گاهی دلم میگرد

زنبودتو ودلتنگی تو

بیشتروقت غروب آن زمانی که خدا نیز پرازتنهایی ست

واذان درپیش است

کاش زمان می ایستاد  خوب لحضاتیست لحضات  عاشقی 

سلام بر دوست گرامي و ارزشمندم بانو فرزانه

از اينكه  اين وبلاگ را قابل دانسته و در آن افتخار حضور داديد ممنون و سپاسگزارم ... پس از ماهها و حتي سالها حضور در ميان دوستان عزيز و بزرگوار گوهردشتي بخوبي دريافته ام كه شما از معدود خوانندگاني هستيد كه بخوبي زبان قلم و احساس نويسنده را درك و تحليل مي كنيد و به نيكي گفته و مي دانيد كه نگارنده مطلب چگونه مانند يك نقاش ميتوانسته از قلم و جوهر آن كه احساساتش هستند بهتر استفاده كند و همواره نظراتتان گواه بر اين مدعاست ، در مورد شيوه اي هم كه شما از آن ياد و تاكيد كرديد حتما در آينده بيشتر بهره خواهم برد چرا كه مطلب بايد به ديد خوانندگان بزرگواري چون شما كه وقت مي گزاريد مفيد و سودمند بيايد و بتواند حس خواندن و احساسات آنها را تحريك و سيراب كرده و پاسخگو باشد .. راستش اين روزها پيكر تب  دار عشق در درونم بيقراري ميكند ... عشقي كه منشا آن در آسمان و بسترش زميني است راستش پاك شاعر عاشقانه هايم شده ام و دوست دارم شعر بنويسم مثل همين حالا ..كه بايد تا جاريست بنويسم... در فراق يار  ....بر نقش رخش هر روز ميسوزم و ميسازم .. بر طرح گل اندامش دل برده و مي بازم ....گر يار جفا كيشم ميل كرده  چنين باشد .... گو تا كه چنين باشد ... تا باد چنين بادا

در پايان بدنبال عاشقانه هايم اين شعر از سعدي شيرازي را به شما بانوي فرزانه هديه ميكنم

شب عاشقان بي دل چه شب دراز باشد

تو بيا كه از اول شب در صبح باز باشد

عجب است اگر توانم كه سفر كنم ز دستت

به كجا رود كبوتر كه  اسير باز باشد؟

ز محبتت نخواهم كه نظر كنم به رويت

كه محب صادق آنست كه پاكباز باشد

به كرشمه ي عنايت نظري به سوي ما كن

كه دعاي دردمندان ز سر نياز باشد

سخني كه نيست طاقت كه خويشتن بپوشم

به كدام دوست گويم كه محل راز باشد؟

چه نماز باشد آنرا كه تو در خيال باشي؟

تو صنم نمي گزاري كه مرا نماز باشد

نه چنين حساب كردم چو تو دوست ميگرفتم

كه ثنا و حمد گوئيم و جفا و ناز باشد

دگرش چو باز بيني غم دل مگوي سعدي

كه شب وصال كوتاه و سخن دراز باشد

قدمي كه برگرفتي به وفا و عهد ياران

اگر از بلا بترسي قدم مجاز باشد

بار ديگر از حضور و نظرات ارزشمندتان سپاس گزاري كرده و برايتان بهترين ها را آرزومندم 

سلام بر بانوي مهرباني بهانه عزيز

سپاس از محبتهاي هميشگي شما ، به قول شما خيلي ها از اين سايت رفتند كه همه دوستان خوب ما بودند و حتما جايشان خالي بوده و هست ....روزها سريع تر از عبور بي تفاوت ما از كنار يگديگر ميگذرند .. آنقدر سريع كه گاهي نميدانيم در كدام يك قرار داريم ... در چنين حال و هوائي پيدا كردن يا ايجاد بهانه اي براي دور هم و به ياد هم بودن چندان دشوار نيست ، براي من اين بهانه نوشتن و بروز احساساتم در قالب همين پستهاست ...و انتقال احساسم به مخاطباني كه غالبا خاموش هستند يا خاموشي را بيشتر دوست دارند ..من هم اين خاموشي را بخاطر اينكه سليقه نهاست دوست دارم .. از اينكه شما هم هستيد و ماندگار خوشحالم .. اميدوارم همواره در اوج تندرستي و سلامتي از محبت و مهرباني هاي هميشگي اتان بگوئيد و بنويسيد و آن را به دوستدارانتان هديه كنيد از اينكه اين دوست كوچك خود را شايسته اوصافي كه در حدش نيست دانستيد صميمانه سپاسگزارم

سلام بر فردین خان مطالب زیبایی درج کردید خیلی خوشم اومد اما تاثیر و زیبایی کلامتون با بیان کردن بیشتر میشود تا نگارش در هر صورت امیدوارم که به مراد دلتون برسید

بگذار اعتراف کنم که بدجور دلم برایت تنگ شده فکر نکن بی وفا هستم ، دلم از سنگ نشده... اعتراف میکنم اینک در حسرت روزهای شیرین با تو بودنم باور نمیکنم اینک بی توام کاش میشد دوباره بیایی و یک لحظه دستهایم را بگیری کاش میشد دوباره بیایی و لحظه ای مرا ببینی تا دوباره به چشمهایت خیره شوم ، تا بر همه غم و غصه های بی تو بودن چیره شوم... کاش میشد دوباره بیایی و لحظه ای نگاهت کنم ، با چشمهایم نازت کنم در حسرت چشمهایت هستم ،چشمهایی که همیشه با دیدنش دنیایم عاشقانه میشد بگذار اعتراف کنم که بدجور دلم هوایت را کرده در حسرت گرمی دستهایت ، تا کی باید خیره شوم به عکسهایت ، هنوز هم عاشقم ، عاشق آن بهانه هایت... کاش بودی و به بهانه هایت نیز راضی بودم ، کاش بودی و من دیگر از سردی نگاهت شاکی نبودم هر چه خواستم از تو بگذرم از همه چیز گذشتم جز تو ، هر چه خواستم فراموشت کنم همه را فراموش کردم جز تو ، هر چه خواستم به خودم بگویم هیچگاه ندیدم تو را ، چشمهایم را بستم و باز هم دیدم تو را ، هر چه خواستم دلم را آرام کنم ، آرام نشد دلم و بیشتر بهانه تو را گرفت ، هر چه خواستم بگویم بی خیال ، بی خیالت نشدم و به خیالت تا جایی که فکرش هم نمی کنی رفتم... میخواستم با تنهایی کنار بیایم ، دلم با تنهایی کنار نیامد ، میخواستم دلم را راضی کنم ، یاد تو باز هم به سراغم آمد ، میخواستم از این دنیا دل بکنم ، دلم با من راه نیامد ... بگذار اعتراف کنم که دلم در چه حالیست ، بدجور از نبودنت شاکیست ، هر جا هستی برگرد که اصلا حالم خوب نیست