توي اين شباي دلگير تو بيا پناه من باش

توی این شبای دلگیر تو بیا پناه من باش توی تنهایی شکستم بیا تکیه گاه من باش دلم از قربت این جام بی تو بد جوری گرفته بیا می دونم که یادم هنوز از یادت نرفته نزار اون نگاه آخر آخرین وداع ما شه دل بده به خواهش من دستامون نزار جدا شـــــــــه دوباره منو صدا کن ، ببرم تا ته رویا بی تو امروز رو نمی خوام برسون منو به فردا دوباره منو صدا کن دلمو بازم بلرزون هرچی فانوسِ بسوزون شبا از صدات بترسون نزار این بلور اشکات طعمه خاک سیا شه من می خوام عکس منو و تو توی قاب کهنه باشه پا بزار رو چشم خیسم شیشه این شب و بشکن نزار عمر این جدایــــی برسه به مُردن من

گاهی گمان نمی کنی ولی می شـــود گاهی نمی شود که نمــی شــــــــــــود گاهی هزار دوره دعا بی اجابت اســـت گاهی نگفته قرعه به نام تو می شـــود گاهی گدایٍ گدایی و بخت یار نیســـت گاهی تمام شهر گدای تو می شـــــــود

بی خدایی سبب روز سیاه من و توست تیرگی های دل از شام گناه من و توست جز خدا کیست که در سایه لطفش بخزیم رحمت اوست که هر لحظه پناه من و توست حسن معشوق در آفاق جهان جلوه گر است زنگ در آیینه قلب سیاه من و توست هر که دلداده حق شد دل عالم ببرد تاری از طره او مهر گیاه من و توست هان مشو صید امل اسب سفر را زین کن روز و شب پیک اجل چشم به راه من و توست شرممان از گنه خویش که در روز جزا دست و پا و دل لرزنده گواه من و توست نکته ای گویمت ای دوست بیندیش دمی دشمن ما هوس گاه به گاه من و توست زیر این سقف منقش خط ناموزون نیست کجی دایره از طرز نگاه من و توست گر که در کاخ ستم آتش بیداد گرفت عجبی نیست که خود شعله آه من و توست

ای لبت ایه رحمت،دهنت نقطه ی ایمان هان نه خال است و زنخدان و سر و زلف پریشان که دل اهل نظر برد،چه سریست خدایی تا فکندم به سر کوی وفا،رخت اقامت عمر بی دوست ندامت شد و با دوست غرامت سر و جان و زر و جاهم،همه گو رو بسلامت عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت همه سهل است ،تحمل نکنم بار جدایی